മിനുസമാം മണ്ണിന്റെ മാറില്ച്ചവിട്ടി , മഷിതീര്ന്ന തണ്ടിനെ മാന്തിപ്പറിച്ച് , മണമുള്ള റബറിനാല് മായ്ച്ചു കളഞ്ഞു നീ എന്നിലെ ഇന്നലെ ... വേപ്പിന്റെ കുളിരിനെ വേണ്ടെന്ന വെച്ചിട്ട് , വേലിവളപ്പിലെ ചെമ്പരത്തി വെട്ടി , വേലചെയ്യാതെ വിയര്പ്പു വെറുത്തിട്ട് , വന് മതില് കെട്ടി നീ വേര്തിരിച്ചില്ലയോ ... പൊതിഞ്ഞുകെട്ടീലയോ വാഴക്കുടയെ നീ , പതുപതുപ്പുള്ളൊരാ പുള്ളിക്കുടയെ മണ്ണിലും വിണ്ണിലും വെയ്ക്കാതെ കാത്തുനീ ഓര്മ്മിച്ചിടുന്നില്ലേ ... മിനുസ്സമാം മണ്ണിന്ന് കാല് വഴുതിച്ചതും , മണമുള്ള റബറിന്റെ മനസ്സിലെ മോഹവും , വന്മതില് വളമിട്ട , വേര്തിരിവിന് മുഖം ... പുത്തന് കുടയിലെ പുതിയതാം പാഴ്ച്ചിന്ത ... എന്റെ ഇന്നലെകളെയും നിന്റെ ഇന്നിനെയും കൊന്നുകളഞ്ഞുവല്ലോ !
ഒലിച്ചു പോകാത്ത ഉറച്ച ചിന്തകള് ...